Hola Honduras!

Alweer een tijdje geleden dat we een blog hebben geschreven maar er nu toch maar weer even voor gaan zitten!

Dag 13- Welkom in het caribische gebied van Guatemala. Toen we uit de boot stapten bevonden we ons in eens in een hele andere wereld. Een verwilderde man uit Tilburg wees ons de weg naar ons hotel. Na de eerste 100 meter kwamen we al wat Rasta figuren tegen die ons begroete met ' Hi baby, u want good herbs ?..' Zo kwamen we er achter dat dit de grootste drugs doorvoer plaats is van centraal amerika. Aangekomen bij Casa Rosada en onze spullen neergezet in ons sfeervolle houten huisje met een, voor midden amerikaanse begrippen, Extreem lekker bed!
Door al dat gereis waren we een beeeeeeetje moe en hebben ons met een boek, een broodje kaas en een biertje in een hangmat gestort. Daarna nog afscheid genomen van onze trouwe amerikaanse reismaat Jamey! Met tranen in haar ogen zat ze terug op de boot. Helaas maar aan alles komt een eind.

Heerlijk dat caribische sfeertje, overal dansende en hangende mensen die een beetje voor zich uit zitten te staren.. Chillll chillll chilll is hier het uitgangspunt.
Savonds wat gaan eten met onze nieuwe Ghaneese vriend die we leerden kennen op de boot naar dit plaatsje wat overigens Livingston heet. Ook dit was weer een avond apart, een hele directe man die alles wilde weten en mij (daisy) na afloop ten huwelijk vroeg..
Daarna nog wat gaan drinken bij Inguana hotel, hier werden tot onze verbazing de herbs gewoon op tafel gelegd. Volgens Joep, de Tilburger, was dat hier heel normaal en legaal.

Dag 14- Happy birthday to me (Eva), bij het ontbijt een kaarsje in mn banana Pancakes! Wat een verassing want ik had totaal niet gerekend op een echt verjaardags feestje! Even geskyped met het thuisfront en ons rustig aan klaar gemaakt voor het tochtje naar de 7 watervallen. De hotel manager had voorgesteld om met ons mee te gaan en had ons tasje volgeladen met vers fruit! Wat een leuke man en wat een interessante verhalen over de omgeving en zijn eigen leven. De 7 watervallen waren overigens niet zo heel interessant maar dat deed niets af van de gezellige middag.

Savonds deelgenomen aan het avondmaal van het hotel waarbij ik (eva) balonnen aan tafel kreeg, een biertje van het huis en weer een brownie met een kaarsje. Dit was weer een verjaardag apart, wat een lieve mensen hier in Livingston.

Dag 15- Om half 6 ging de wekker weer. Vandaag gaan we de grens oversteken naar Honduras. De manager van het hotel ging nog met ons mee naar Puerto Barrio om ons op de bus te zetten naar Chicimula! Wat duurt het hier allemaal lang en wat proppen ze de busjes toch vol, De bus was bedoelt voor ongeveer 15 personen en het zal me niets verbazen dat we een stukje met zn 30e hebben gereden! Heerlijk zweterig op elkaar geplakt en overal stoppen en roepen voor meer passagiers!

We waren de enige toeristen dus bekijks hadden we wel. Bij de grens aangekomen werd er zelfs aan onze haren getrokken. Eerst bij mij ( dais) in het busje, een meisje achter me in de bus zat steeds aan mijn haar te trekken. Daarna bij een restaurantje op de grens was ik (eva) aan de beurt. 2 vrouwen stonden achter me en begonnen aan mn haar te trekken en hebben daarna nog een half uur met open mond naar ons zitten kijken.

Adios Guatemala, Hola Honduras!
In copan aangekomen wilde slapen bij het ViaVia hotel want dit scheen de place to be te zijn in Copan! Natuurlijk zat deze helemaal vol en werden we doorgestuurd naar posada belssy. Wat een heerlijke bedden, een warme douche en nog een zwembadje op het dak ook! Dit is pas Hondureese Luxe!

Dag 16 - Ontbeten bij ViaVia en ons ingeschreven voor een Canopy Tour. We werden opgehaald door 4 mannen die ons wel even door de bomen zouden leiden. Via kabels van boomtop naar boomtop geslingerd, mooi uitzicht en weer een nieuwe ervaring.

Smiddags want aan ons kleurtje gewerkt bij het zwembad want het was te warm om gezellig door het stadje te gaan wandelen. Savonds maar weer eens een Hamburgertje gegeten die werd geserveerd vanaf iemand zn hoofd. Zelfs wijnflessen droeg zij op haar hoofd, met verbazing hebben we zitten kijken en hebben dit in ons hotelkamertje ook geprobeerd, dit zonder enig succes.

Dag 17- Met de meest luxe bus naar San Pedro Sula. Dit zou de gevaarlijkste stad ter wereld moeten zijn maar gelukkig werden we opgehaald door Bas. Bas is de man van Homeless Child waarvoor ik (eva) de marathon ga lopen. Gelukkig bleek dat hij niet in SPS zelf woonde maar in een stadje ernaast. Een huis met Airco, zwembad, lekkere bedden bruinbrood en hollandse kaas! Die middag zijn we direct naar het eerste woonhuis gegaan. Pro Ninjo, hier leven de jongens van een jaar of 8 tot een jaar of 15. Ze hadden een spandoek voor ons gemaakt en muziek en toneel stukjes voor ons ingestudeerd! Zo schattig hoe ze ons welkom hete en blij waren dat we waren komen. Helaas is de taal nog een moeilijk ding en was communiceren vrij moeilijk. Daarna nog gaan kijken naar een huis voor een nieuw project voor de jongere meiden! Wat een mooie plek, hopen dat dit wat wordt.

Savonds had Bas lekker voor ons gekookt en zijn rond half 10 gaan slapen. Wat een indrukken weer en een reisdag is ook vrij vermoeiend.

Dag 18- Voor het eerst dat we hebben uitgeslapen tot kwart voor 8! Een hele prestatie. Ontbijtje, koffie en op naar het huis voor de oudere jongens. Daar werden de vak opleidingen gegeven, zo waren de jongens bezig met lassen, meubelsmaken en elektriciteits dingen. Mooi om te zien hoe ze hier leven en van Bas te horen waar ze vandaan komen. Uit de diepste put van de straat gehaald om hier een nieuw leven op te bouwen. Daarna weer naar de jongere jongens gegaan die ons al herkende en dus al wat gemakkelijker om met ze om te gaan. We hebben met ze getekend en gevoetbald en met handen en voeten gevraagd naar hun naam, leeftijd en interesses. Elke jongen is weer een persoonlijkheid apart daar, ze kijken allemaal zo vrolijk en vinden het geweldig om met je te spelen maar diep in hun ogen is hun nare verleden nog terug te lezen. We mogen in Nederland maar gelukkig zijn met alles wat we hebben, deze kinderen hebben soms niet eens een familie meer.

Savonds het zelfde verhaal, weer lekker gegeten en een filmpje gekeken.

Dag 19- Naar het weeshuis met de kleinere kinderen geweest. Dit waren meisjes en jongens van peuters tot kleuters. Dit weeshuis wordt gerund door een Amerikaanse vrouw en zag er geweldig uit. De kinderen worden hier zo goed verzorgd en alles zag er netjes en verzorgd uit. Ook hier weer verschillende verhalen over de kinderen. Waar ze vandaan komen en wat ze hebben meegemaakt. Verschrikkelijk..

Daarna met 2 jongens van het Pro Ninjo project mee naar hun ouderlijk huis geweest. Ze mochten daar voor een uurtje met hun vader en de ander met zijn ooms en tantes door brengen. Een leven in een stenen hutje met overal mieren en viezigheid, dit kun je je niet voorstellen.

Dag 20- We wilde nog wat armbandjes voor de jongens van Pro Ninjo gaan kopen. Daar gingen we dan, voor het eerst in ons eentje het hek uit van Bas zijn huis. Door iedereen werden we na gekeken, geroepen, gewezen. Mensen tikte elkaar aan om elkaar te wijzen op de 2 blanke aliens die door de straat liepen. ' He baby, how are you ?' ' He beautifull lady's' ETC... Armbandjes kopen was ook niet echt een optie want wij waren aangewezen personen om afgezet te worden. Hopelijk heeft Bas vanmiddag nog tijd om met ons opzoek te gaan naar een redelijke prijs!

Morgen op naar de Bay Islands voor een duikcursus. Je stapt hier echt van de ene wereld in de andere en we mogen echt niet meer klagen over houten plankjes want de kids hier hebben tijden lang op de straat moeten slapen.

Tot snel en geniet van het mooie weer in Nederland!